Muzaffer Deligöz'ün Sitesi

Dünü, Bugünü ve Yarınıyla Süleyman Demirel

 

Yazan: Necip Fazıl

ADALET PARTİSİ

Halk Partisi’nin, 27 yıllık, tek kelimeyle şekâvet devresinden sonra, tam bir nefs ve dünya murakabesine malik olmaksızın iktidara gelen Demokrat Parti, “devre-i sabık yaratmayacağız!“ nakaratıyla eski hesapları kökünden ele almayıp birçok sahada aynı günahlara devam edince, sırf yerini aldıklarının zulüm ve ceberuduna yabancı olmak, üstelik C.H.P`den müdevver felaketlere de hedef tutulmak yüzünden bir gece baskını neticesinde devrilmiş; halkda bu zayıf tecrübenin bile yaşatılmasına mani bir zeminin açıldığı hissi doğmuş ve derin derin inkisar ıstıraba yol açmıştır.

İşte bu milli inkisar ve ıstıraptır ki, Adalet Partisini doğurmuştur.

Daha açığı, muazzez Türk ordusu içinde yumruk imtiyazını kafa hakkından üstün gören fikirsiz ve irfansız bir hizbin nefsanî davranışı Türk milletini o türlü müteessir etmiştir ki, halk, bütün bu gidişe muhafelet dairesini hiçbir rehber ve lidere muhtaç olmadan bizzat çizmiş, Adalet Partisi’ne de bu hazırlop dairenin merkezine meccanen oturmaktan başka bir şey düşmemiştir.

Bir (Tez) belirtmek yerine bir (anti tez)den başka bir şey ifade etmeyen bu oluşun meccani güdücüleri davanın fikriyatını ve iç mimarisini kurmak ehliyetinde olmadıkları için, mahut davranış, hissi bir muhalefetten ileriye geçemedi ve ilk Genel Başkan Gümüşpala, ordu ruhunu Milli Birlik komitecilerinden daha gerçek aksettirdiği halde bekleneni yerine getiremedi.

O zamanlar, son derece hamarat bir faaliyetle Adalet Partisine fikir şırınga etmeye, yahut ettirmeye çalışan Maraş senatörü rahmetli Nedim Evliya, beni, ilk defa olarak Gümüşpala ile tanıştırmış ve Paşa’nın evinde saatlerce süren bir mülâkat neticesinde, dâvayı en mahrem köklerine kadar ortaya dökünce, şu cevabı almıştım:

-Sözlerinizi dikkatle dinledim ve belirttiğiniz nice hakikatler önünde âdeta dehşet duydum. Fakat itiraf etmeliyim ki, bende bu dâvayı (ideolojik) plânda ele almak, onun fikir mimarlığını yerine getirmek ve aksiyonunu sağlamak kabiliyeti yoktur. Ben nihayet selim akılla hareket etmeye bakan bir askerim. Elimden başka bir şey gelmez!

Ve Paşa’nın evinden ayrılırken yanımdaki senatöre şöyle demiştim:

-Paşa samimi bir insan…Bu bir fazilet ve çok az insanın nasip alabileceği bir kıymet… Açıkça söylüyor, “bu benim işim değil!” diyor. Keşke herkes aynı itirafta bulunabilse… Ama netice değişmiyor: İflâs!..

Partinin o zaman Genel Başkan Vekili, hele Gümüşpala’nın vefatından sonra doğrudan doğruya güdücüsü Sadettin Bilgiç ile temasa geçmiş ve bu katıksız Anadolu çocuğundan aldığım intibaa göre ümidimi bu zata bağlamakta, onu bir fikir ve (ideoloji) hormonu ile beslemekte fayda görmüştüm.

GENEL BAŞKAN

İşte tam bu sıralarda ve Adalet Partisinin cansız gittiği hengâmede, onun, sırada ikinci olsa da, oluşunu temellendirmek bakımından birinci sayılabilecek büyük kongresi toplanıyor ve güdücüsünü heykelleştirmek vazifesi doğuyor. Adalet Partisi ne olacaksa bundan sonra olacaktır.

Birdenbire, belki politikacılar muhiti ve kendi öz çerçevesinde bilinen, fakat umumî efkârca hiç tanınmayan bir adam çıkıyor ortaya; Demokrat Parti devrinin Nafıa Bakanlığına bağlı Devlet Su İşleri Umum Müdürü Süleyman Demirel.. Partinin oluş devresini çerçeveleyen büyük kongresinde Genel başkan namzedi… Başlıca rakibi de, en nazik hengâmelerde partinin çilesini çekmiş ve onu o güne kadar getirmiş olan Sadettin Bilgiç…

O Sadettin Bilgiç ki, başlangıçta Adalet Partisine yöneltilen yumruklara, nümayişlere ve baskın teşebbüslerine hedef olmaktan kaçınmamış, Meclis içi ve dışı bütün taarruzları boksörlerin talim yastıkları gibi bağrında toplamış; ve o Süleyman Demirel ki, Partinin basılacağı bir tehlike gününde aynen:  “Ben servetimi tehlikeye koyamam ve bu maceraya girişemem!” Deyip, içi okkalarla mal alacak-nasıl bir mal siz kestirin- lengervâri şapkasını başına geçirdiği gibi sıvışıp gitmiştir.

Bu adam, şimdi, her köksüz hareket gibi, 1960 gece baskınının tesirini yavaş yavaş sönmeye başlamış görünce, millî inkisar ve ıstırap dairesi olarak vücut bulan Partiyi kolayca devr ve teslim almak, en ucuz tarafından kahramanlığa yükseltmek ve millî inkisar ve ıstırap temelinin üzerine şahsî ihtiraslarının binasını çıkmak sevdasındadır.

Kendisini, masonluk, yahudilik, karanlık sermaye ve millî çıkara aykırı zümre kapitali tuttuğu için, bu meccanî oluşa, veryansın, bir sürü yatırım…

Karşısında Sadettin Bilgiç ve birkaç arkadaşı vardır; onların da ne kitleleri fikir ve kelâm kudretiyle bağlayabilecek ruhî sermayeleri, ne de madde ve menfaat ağı içinde avlayabilecek paraları mevcuttur.

İkinci, yahut ilk büyük kongrede bütün köşeler ve işaret taşları tutulduktan sonra, sıra, dâvayı gûya fikirde kurtarmaya kalıyor ve bunun için Demirel’in üzerine yöneltilen iki suçlamadan temizlenmesi gerekiyor:

1-O bir masondur!

2-Türk’ün ruh köküne (İslâmiyet) yabancı bir insandır!

Cevapları hazır:

1-Mason olmadığına dair, Mason Kulübünden alınmış bir vesika…

2-Nasıl bir aile ve terbiyeden geldiğine ait “benim ailem Kur’âna el sürmeden sabah kahvaltısına oturmaz!” şeklinde bir misâl…  Demirel, Genel Başkanlığı aparışındaki taktiğini artık bir daha suratlarına bakmayacağı eski Demokratlara yanaşmakla da göstermiş ve başta Akbank’ın bir nevi patronu makamındaki Ahmet Dallı olmak üzere nice kredi müesseselerinin desteğini sağlamıştır.

Sizin Mason olmadığınıza dair Mason Kulübünden belge almanız, iffetli bir kadının randevu evinden, orayla münasebeti olmadığına dair vesika almasından farksızdır; ve masonlukla münasebetiniz olmadığına değil, aksine, tam ve kurmayca bir alakanız bulunduğuna delildir!

Sizin, “benim ailem Kur’an’a el sürmeden sabah kahvaltısına oturmaz!” şeklindeki lafınız, hakikatte müslümanlığı asla bilmediğiniz ve dinimizde hristiyanvâri kitaba el sürmek diye bir âdet olmadığından habersiz bulunduğunuza delildir!.

Reyin Kime? Akbank patronu Ahmed Dallı’ya telefonda soruyorum:

-Reyini kime vereceksin?

-Tabii Saadettin’e

-Bravo!

Halbuki Ahmed Dallı, kalabalık bir maiyet ve koca bir buket halinde reyini Demirel’e sunmuş, fakat önceden bunu gizlemeyi mason politikasına uygun bulmuştur.

İKTİDAR

Nihayet 1965 seçimleri ile iktidar… Şaşkın ve kekeme koalisyon devresi sona ermiş, Demirel’in tabiriyle “millî bakiye tuzağı”na rağmen millî ümit Adalet Partisi üzerinde tecelli etmiş ve artık mâna, istikamet ve hamlelerini tayin etmekte Adalet Partisi iktidarına tanınacak hiçbir özür kalmamıştır.

Heyhat ki, asıl fiyasko devresi bundan sonra başlamış ve ilk üç yıl içinde (1965-1966-1967) tıpkı Adnan Menderes mihrakında olduğu gibi, kaderin “ya ol, ya öl!” hükmü tam bir menfi tutum ve ters gidiş yönünde tecellilerini göstermeye başlamıştır.

Bu devrenin (ideolojik) bi tecrit ve teşhisten mahrum, fikirsiz ve idealsiz ruh çöküntüsü, onun yanında da milleti madde plânında karanlık sermaye ve düşman zümreler çıkarına harcayıcı iş ve idare tarzı, 1967 yılında neşredilmiş yazılarımdan (4,5 ve 6 numaralı çerçeveler) pek güzel anlaşılabilir.

BU ZAT

Bu zat, büyük bir ümidi kırmaya, millî hasreti inkısara uğratmaya memurdur. Onun içindir ki, doğrudan doğruya düşman ve açıkça millî gayza hedef bilinenlerden daha zararlıdır. Zira düşmanlara ve gayz hedeflerine karşı fertler ve topluluklar, her ân tetikte ve müdafaa durumundadır. Böylelerine karşı ise: Biraz daha sabredelim! Bir müddetçik daha deneyelim!

Gibilerden, boş ümitler peşinde, herhangi bir davranışa geçememek, uyuşup kalmak, böylece gafil avlanarak herşeyi kaybetmek vardır

Düşman vatan beldesini kuşatır ve türlü silâhlarıyle karşımızda ayan-beyan zuhur eder. Ona karşı elimizden geleni yapar, hiç değilse ne yapıp ne yapamayacağınızı kestirirsiniz. Fakat düşmana karşı kendi öz ordumuza seçtiğimiz ve bütün ümidimizi bağladığımız kumandan, aslâ düşmanı çiğnememek gayesini güder, sizi avutur, işi orta malı meslekî kumandanlık hizmetlerinden ibaret bırakır, böylece düşmana zafer sağlamaya çalışmasa bile millî zafere engel olmaya ve günübirlik bir akamet politikası kullanmaya bakarsa, bu hal düşman tarafından esir edilmekten beterdir. Zira düşman istilâsından bir gün kurtulmak ve zafere ulaşmak ihtimali vardır da, millî zafer yolunu ebediyyen tıkayıcı müzmin bir vaziyetten necat bulmanın imkânı yoktur. Düşman bir kerecik kaybettirir, öbürü ise devamlı olarak kazanma imkânını kaldırır.

Bu zat, işte böyle bir oluş havası içinde bir türlü olamamanın ve oluş talihini kaybettirmenin felâketli misalidir.

Bu zat, Partisinin, çile günlerinde, kapılarının kırıldığı ve eşyasının yakıldığı zaman “ben servetimi ve şahsımı tehlikeye atamam!” diyerek arka kapıdan çekilip gittikten sonra, ortalık yatışınca cümle kapısından tekrar görünen ve malûm kulis esnaflığı ve ihsanlarıyle birdenbire liderliği devşiriveren kimsedir. 

Bu zat, Partisinin kuruluşundan sonraki ilk Genel Başkan seçimlerinde, millî ıstırap ve inkısar ruhunun zafer bulmasını beklediği idealist seviyeye mahsus ulvî silâhlar yerine, eski DP politika ve menfaat ustalığının hasis vasıtalarını kullanan ve o yoldan galip gelen kimsedir.

Bu zat, daha o zamandan, dindar olduğunu ve mason olmadığını isbata çalışırken, dindar olmadığını ve mason olduğunu göstermiş, fakat bütün dikkatlerden kaçırmış olan kimsedir.

Bu zat, Başbakanlığında, kendisine rakip, kendisini tamamlayıcı, belki de iptal edici bir şahsiyete yol açılmasın diye Başbakanlık Yardımcılığını kaldırmış ve kabinesini bu hesaba göre kurmuş sonra da günlük plânda “icra-yı hükûmet”den başka bir gayeye iltifat etmemiş olan kimsedir. Bu zat, sırayla birbirine dayalı millî irade, Meclisler, hükûmet ve icra kuvvetleri arasındaki ters muvazeneyi, hünerli ve cesaretli bir çıkıkçı gibi, kemikleri yanlış kaynama noktalarından kırıp yerli yerine oturtacağı ve yeni bir kaynamaya zorlayacağı yerde, bu (anormal) vaziyeti devam ettiren ve 163 ve Tedbirler Kanunu soyundan İnönü yasalarına yapışan ve selâmeti onlarda arayan kimsedir.

Bu zat, Türkün ruhuna yakınlık vadettiği için iktidara gelen Partisinin son Büyük Kongresinde, iman suçu bir tarafa, politika gaflarının en büyüğü şeklinde ve İnönünün bile ağıza almadığı tarzda: – Kimsede Şeriat özlemi yoktur! Sözünü ağzından kaçırmış olan kimsedir.

Bu zat, iki yıllık iktidar devresi içinde İnönü masallarının en gülüncü olan plân gözbağcılığına, (zira Türkiye evini evvelâ yangından ve yıkıntıdan kurtarmak ve ancak ondan sonra bir onarma ve döşeme plânına tâbi kılmak şarttır.) kapılmaktan başka tek eser veremeyen kimsedir.

Bu zat, kendisine rakip bildiği, herkesin de ruhçu ve milliyetçi cephenin başı sandığı bir ferdi nihayet Bakanlığa razı edip onu harcama, milleti de kandırma yolunu tutan ve böylece mücerret devlet büyüğü zekâsını değil de, müşahhas tezgâhtar açıkgözlülüğünü bihakkın gösteren kimsedir.

Bu zat, Türk hükûmetleri bakımından en müsaidi gördüğü için İstanbula gelip Ayasofya’yı mânen teslim almak ve Ege’yi mukaddes saha ilân etmek taktiğindeki Papanın karşısına dikilemeyen, dolayısıyle bütün bu avantajları Hristiyanlığa bahşetmiş olan kimsedir.

Bu zat, kendi devrindeki Millî Eğitim cihazının hiçbir zaman görülmemiş çapta sola kaymasına ve sol yayınlara kucak açmasına seyirci kalan kimsedir.

Bu zat, seyahate berberiyle çıkacak kadar hevesli zevcesini, hanım hanımcık evine bağlayamayan, bu işi “millî vazife” diye gösterici (monden) traşçının da ağzını tıkayamayan, üstelik “ben küçük işlerle uğraşamam; bunları Dış İşleri Bakanıma sorunuz!” karşılığını vererek en nazik bir makam sahibini hususî kâtibi veya oda hizmetçisi seviyesine indirecek derecede siyasî anlayıştan mahrum olduğunu belli eden bir kimsedir.

Hâsılı bu zat, koca bir inkılâp, gerçek bir inkılâp namzedi Başbakana mahsus kültürden, edadan, duygudan, anlayıştan, tecrübeden, ihtisastan uzak, sadece rahatsız olmaksızın gününü gün etmek muradında ve Türk milletinin en büyük hasretini iflâs noktasına getirmek yolunda bir kimsedir ve AP’yi düşmanlarından kat kat tesirli olarak çürütmek ve kurutmak rolündedir.

Bâkisi dua…

Her şeye rağmen içinde bazı hallerin kaynaştığına inandığım, fakat aksiyoncu ve inkılâpçı mizaçtan uzak oldukları için bir şey yapabilmelerine pek güvenmediğim bazı D.P.’lileri, Ankara’da, geç vakitlere kadar süren toplantılarla bir mihrak fikir etrafında toplamaya çalışmış ve uzun, geniş ve derin fikir buutları üzerinde dönülüp dolaşıldıktan sonra benden, Parti içinde bu yeni oluşu billûrlaştıracak bir protokol kaleme almam istenmiştir. Protokol yazılmış, bugün çoğu Demokratik Parti çatısı altında bulunan eski A.P.’lilere okunmuş, alâka ve heyecan büyük olmuş, ama günlük parti adamlığı sebebiyle hiç alışmadıkları bu fikir ve hamle davetinden ürktükleri ve rahatlarını bozmaktan kaçındıkları için, muhataplardan hiç biri protokolü imzaya cesaret edememiş ve müsveddeler Sadettin Bilgiç’in cebine inmek ve arşivine kaldırılmakla iş bitmiştir.

(Büyük Doğu Dergisi’nin 1967 döneminin, 1’inci sayısında) protokol başlığı altında (yayınlanmış) anlaşma metni, o devre içinde Adalet Partisi bünyesindeki mahrem tahammurlaşmaları göstermesi, dâva istikametlerini ve ondan kaçanları belirtmesi ve ne kıratta liderlere muhtaç bulunduğunu ortaya dökmesi bakımından tarihî bir kıymet arzetmektedir. Böyleyken yine her şey tabiî seyrinde, ters gidiş kendi akıntısında ve fedakârlık davetlisi sözde halisler rehavet zarlarını delememekte berdevam… Ve devran Demirel’in meşrebince dönmekte.

BU HÂL

1967′ de kaleme aldığım bir yazıyı bu hali göstermek için bu defa öz sütunumuz içinde sunalım: “Derin, baş döndürecek kadar derin bir kuyunun içine düşmüş çocuk gibiyiz. Gök, tepemizde, 25 kuruşluk bir nikel yuvarlağı kadar küçük ve uzak… kimse bizi kurtaramıyor. 100 kulaç ip yerine yarım metrelik bel kemerlerinden başka bize uzatılan bir tutamak yok… Üstelik pek yakında kaloriferli bir asansör yapılacağı ve kuyuya inileceği hakkında vaatler, plânlar…

Bu memleketin ruhta, ahlâkta, idarede, iktisatta, siyasette, irfanda bu hale gelmesi için, bu saydığımız (sektör)lere ait suçlar kâfi gelmez; hiçbir sahanın suçu hiçbir vatanı bu dereceye düşüremez. Bunun için, başka ve her şubeye hâkim ve şâmil bir sebep aramak gerekir. Aranınca da bulunur.

Bu bir (psikoz – cinnet) halidir. Türkiye’de birkaç yıldır idare ölçüsü, ancak akıl doktorlarının müdahalesine muhtaç, topyekûn eşya ve hâdiselere ait nispet ölçülerini kaybetmiş bir (paralizi jeneral – umumî felç) hali belirtiyor.

Birkaç yıl evvele bir nazar: Turizm Bakanı, memleketi kendi sahasında kurtarmak için, zaten ışık hıziyle ilerleyen fuhşu serbest bırakmaktan ve yahudi gününde tatil yapmaktan bahseder. Dışişleri Bakanı “iki kapıdan biri” haline getirilmiş politikasının bir kapısı kapanırken, ebediyen kapalı kalması gereken öbür kapıya koşup komünizm dünyası ile kültür (!) anlaşmasına yanaşır. Ve bir başarı gururu içinde yurduna döner

Millî Eğitim Bakanı, su ve hava gibi meccaniliğî dünyaca kabul edilmiş ilk öğretime kadar irfan hizmetlerini parayla satın alma yoluna girer. Sağlık Bakanı da hastaneleri ve eczaneleri ile aynı ticarete katılır. Maliye Bakanı ise yarın Amerikan yardımı kesilecek olursa, bütçeyi denkleştirmek için, bütün bu tedbirlerden başka çaresi kalmamış insan sıfatiyle ha bire halka yüklenmenin formüllerini arar; filân, falan… Ve halk, her ân biraz daha bezgin ve ümitsiz, fakat bu iğneli fıçı içinde oturmaya sanki alışmışçasına garip bir rıza ve tevekkül içinde, 24 saatin dairesini çizip durur. nihayet ümitlerin ümidi gerçekleşir. A.P. iktidara geçer ve bu müzmin gidişin hiçbir noktası değişmez.

Su alan gemide, giren suya nispetle pompalar saatte bir gram fazla su boşaltabiliyorsa, o gemi, bir asır sonra da olsa kurtulmuş demektir. Fakat bizim gemimizde yalnız giren suyun hesabı var ve çıkanın yoktur. O halde bu gidişe göre de tabiî, içten bir kurtuluşun imkânı mevcut değildir.

O halde?

O halde, kanun yollarından bir büyük zuhura ihtiyaç, mutlaktır.

Ne çıkarsa, cemiyetlerin bu sıkışma daralma, bunalma anlarında, ıstırap ve hafakan demlerinde çıkar.

1960 Mayısında cemiyetin ıstırap ve hafakanı bugünkü gibi değildi. Buna rağmen, o günün hükümet çerçevesi karşısına bir hareket çıktı ve çerçeveyi paramparça etti. Bugün ise ıstırap ve hafakan büyük olduğu halde,böyle bir harekete ne lüzum, ne imkân, ne de ümit gözüyle bakılabilir. Bu türlü hareketler ancak gemiyi karaya oturtur ve belki kurtarılamaz hale getirir.

Bugün beklediğimiz, demokrasi çatısının kanun yoluyla her an açık bıraktığı halk idaresi kapısından, tepeden inme bir kahramanlık kadrosunun sökün edivermesidir.

Bir el bekliyoruz; üstü enerji cereyanlariyle dal dal ve damar damar; iyiyi, doğruyu, güzeli ve sonsuzu ve bütün bunların tersini şahadet parmağıyla gösterecek, bir kuyunun dibine kadar uzanıp bir yakalayışta bizi tutup kurtaracak, gün ışığına çıkaracak bir el…

Dört, yahut bir veya yarım, yahut da çeyrek asırdan sonra dört, derken iki yıldan beri bu eli bekliyoruz. Demirel değil, demirden bir el…”

BİR ZÂT, ÜÇ SIFAT

Demirel, kendisine uygun düşmeyen – mesela Ramazanda kadeh tokuşturmak gibi- bir fiil üzerinde gazeteciler tarafından sigaya çekilince şu cevabı vermiş:

-Ben burada Başbakan sıfatiyle bulunuyorum! (Yani bu fiili, şahsen Demirel veya Adalet Partisi Genel Başkanı olarak değil, Başbakan sıfatiyle işliyorum ve öbür vasıflarımı ona karıştırmıyorum!)

Arkasından da Eyüb Camiinde sabah namazını kılıyor. Kılan kimdir, şahsen Demirel mi, Adalet Partisi Genel Başkanı mı, Başbakan mı? Sorulsa, kabil mi ki:

-Namazı kılan Başbakandır! Denilebilsin?

Demek ki Demirel’de üç şahsiyet var: Evvela, en gizli ve gölgeli olarak kendisi, öz nefsi, Sonra hükümet mesuliyetlerinden uzak ve halkın hasretlerine yakın tutabildiği kadariyle Parti Genel Başkanı hüviyeti. En sonra da, günün ve rejim havasının (geleneksel) icaplarına göre Başbakan olmak keyfiyeti. Ve Demirel, asla tecezzi kabul etmez bir yekparelik belirtmesi gereken bu üç şahsiyeti, atomun (nötron), (proton) ve (elektron)dan ibaret namütenahi ince unsurları gibi parçalamayı ve birbirinden ayırmayı biliyor. Şu var ki, atomun namütenahi ince unsurları birbirinden çözülürken meydana gelen patlama ve enerji fışkırışı, burada tamamiyle ters şekilde ve bizzat enerjinin patlaması şeklinde tecelli ediyor. Zira ortada ne bir zat, ne onun Parti Genel Başkanlığı, ne de Başbakanlık sıfatları kalıyor. Değil mi ki, icabına göre, filan işi kendisi değil, Parti Genel Başkanı, yahut da bunlardan hiçbiri değil, Başbakan yapmış olacaktır; o halde.

O halde biz de, müthiş bir (Bizantizm) şeklinde teşhis ettiğimiz bu mizacı, ne Başbakan, ne de Parti Genel Başkanında, sadece Demirel’in şahsında görüyoruz!

BEŞİNCİ YIL

Yani 1969… Bu yıl Süleyman Demirel yönetiminin artık karhaları dışarıya vurmuş bir iç (enfeksiyon-iltihap)dan farkı yoktur.

1969 tarihinde Odalar Birliğinde dönen dolaplara dair bir mecmuaya mülakat veren Prof. Necmettin Erbakan şöyle demektedir: “Demirel’in son hâdiselerde tavrı, doğrudan doğruya masonlar grubunu kanatları altına almak ve Türk milletini sömürücü sermayeyi himaye etmek suretiyle apaçık tecelli etmiştir.

Şimdi onunla ilk müşterek siyasî faaliyetlerimize gelelim ve kendisinin ihtilâlden sonraki hareket hattını gözden geçirelim: Sınıf arkadaşımız olan bu zatı, henüz yeni teşekkül halindeki Adalet Partisine yaklaştıran, böylece oraya hülûl ve nüfuzuna vesile olan benim!.. Merhum Ali Fuat Başgil etrafındaki hâdiseler esnasında, bizim milliyetçi şahıslardan kurulu bir istişare ve teşebbüs grubumuz vardı ve Genel İdare Kurulu bu gruptan fikir almak mevkiindeydi. Yani, o günün şartlarına göre, Parti içinde, Partiye yön verici ve kendisini peçeleyici bir grup… Ali Fuat’ın Cumhurreisliğine getirilmesi meselesinde bu grup kılı kırk yararak her şeyi, elinden gelen her şeyi yapmış, 200 küsur milletvekilinin teklifiyle Meclis huzuruna çıkmış, Ali Fuat’ın istifa telgrafının sahte olması ihtimalini ortaya atmaya kadar gitmiş, fakat son dakikada teklifi Meclise verecek arkadaşların “Bütün Meclisi tabancalı subayların sarmış olduğu” iddiasıyla harekete geçmemeleri, yani korkmaları yüzünden iflâsa düşmüştü.

Bu hengâmede, evet, tam bu hengâmede Süleyman Demirel Bize açıkça masonlarla işbirliği yapmak lüzumunu telkin eden ve Ali Fuat etrafındaki halkayı çözmeye çalışan insandır!

İstişarî grubun gayet heyecanlı, gergin, sinirli ve yapacağını tâyinde mütereddit ve ıstıraplı bir toplantısında Süleyman Demirel, bana bu meseleleri halledecek tek insan olarak birini teklif edeceğini söylemiş, beni toplantıdan dışarıya çıkarmış ve teklif edeceği insan olarak dilinin altından baklayı çıkarmıştır:

-Osman Kibar!!!

“Osman Kibar” ismini saran vasıflar ve şartlar malûm olduğuna göre hayretler içinde kaldım. Osman Kibar’la görüşmek üzere Ankara’da Balvü Palas oteline gidince de, bütün kombinezonların, partiye verilecek renk olarak evvelâ Ali Fuat’ın ifade ettiği mânayı kökünden kazımak olduğunu anladım.

Aramızda, Ali Fuat Başgil dâvasında yeminli insanlar bulunduğu ve bunların bazıları “Yolumdan dönecek olursam annem bana sütünü helâl etmez!” sloganını dillerinden düşürmedikleri halde netice kaybedildi. Ali Fuat’ın feda edilmesi ve Cemal Gürsel’in devlet başkanlığına getirilmesi mevzuunda istişarî gruptan bazıları Süleyman Demirel tarafına katıldılar. Onlara mukavemet edenlerse, ben Sadettin Bilgiç ve Tahsin Demiray’dan ibaret kaldık.

Demirel’in Adalet Partisi içinde nasıl davrandığı, Genel İdare Kurulu Kavgaları içinde ne gibi bir rol oynadığı, kadroya ne suretle girdiği, malum… Kayseri tahliyelerinden Partiye yöneltilen hücumlardan evvelâ ne türlü sıyrılıp sonra Genel Başkanlığa ne şekilde konduğu bilinen şeylerdir. Bu mevzuda söylenecek tek söz üzerinde sabit kılınacak biricik teşhis şudur ki, Süleyman Demirel’in Genel Başkalığa seçildiği büyük kongrede, Osman Kibar bir taraftan, Bursadan aceleyle çağırdıkları Hayri Terzioğlu bir taraftan, para kuvvetiyle en tesirli rolü oynamışlar; ve Sadettin Bilgiç cephesi bu madde manivelâsını ruhla çelebilmek kudretini gösteremediği için Adalet Partisinin ruhçu, mukaddesatçı bir milliyetçi dokusu o andan itibaren çözülmeye başlamış, bozulmuş ve her şey masonların eline geçmiştir. Demirel’in yolu, halkın en aziz duygu ve inançlardan gelen Partiyi, o ruha aykırı şahıslar ve hizipler emrine vermek olmuştur. O gün bu gün cereyan eden bütün vakıalar da, işte hep bu çizgi üzerinde yürümüş; bütün dâva, muayyen toplulukların çıkarları uğrunda, güneşin doğuşuyla batışı arasındaki kısacık süreye bağlı olarak gününü gün etmek ve ebedî bir “idare-i maslahat” peşinde koşmak politikasından ibaret kalmıştır.”

Demirel’in partisini mütemadiyen “necis-kirli eşya” sayılabilecek fikrî ve şahsî unsurlarla doldurmaya devam etmesine karşılık sayısı yüzü aşkın parti içi zümre de ona aykırı bir cephe tutmaya çalışmışsa da muvaffak olamamış ve bu cephenin kati bir hücuma geçmesine bazı Bakanlıkların kendilerine hediye olunmasiyle engel olunmuştur.

Bu da A.P. kadrosunun sözde halisler zümresini yere çalan ilk nakavt olmuş ve Demirel ilk fırsatta bunları tasfiye edip olanca kozmopolitizm bandıralarını açmayı bilmiştir.

İşte bir ara ümit bağlanan halisler grubuna ait bir yazı: “Mecliste Sadettin Bilgiç’in renginden nişan verici, Adalet Partisi kadrosundan en aşağı 120 kişi kabul edebiliriz. Buna öbür partilerden de 10 kişi ekleyebiliriz. Bu hesabın neticesi, Mecliste sağı tutacak üçtebirlik bir zümre bulunduğu, solun onda bire dahi varamayacağı ve aradaki üçte ikiye yakın kısmın ilericilik, uygarlık, özgürlük ve devrimcilik yaftaları altında, kümeleneceğidir. Bu 130’dan aşağı yukarı yarısının Demirel dehâsına mağlup olacağı hesaba katılacak olursa, ortada, 50-60 kişiden başka kimse kalmaz. Ve her şey bilinen minval üzere güneşin doğuşu ile batışı arasında günübirlik bir “idare-i maslahat” politikası yolunu takip etmekte devam eder.

Masonların plânı budur!

Yahudilerin plânı budur!

Büyük kapitalistlerin plânı budur!

Ve Demirel’in her türlü müzaherete lâyık kabul edeceği plân budur!

Bu plân yine gerçekleşecek ve Meclise yeni girenler vecd, heyecan ve hamle (potansiyel)lerini, nefs besleyici şartlara feda edecekler midir?

Bunu zaman gösterecektir. Fakat bizim ümidimiz zayıftır!

Demirel’in büyük çapta zekâ, görüş ve (ideolojik) mimarlığına değil, hiçbir şeyi köküne kadar ele almaksızın deri üstü örtbas ediciliğine, tesir kutupları arası idareciliğine, yani kurnazlığına inandığımız, bu hassanın da yegâne geçer akçe olduğunu gördüğümüz için, Meclis içi bir şahlanma ve Adalet Partisi içinden takip etme ihtimaline fazla yer veremiyoruz. Fakat şunu da iyice biliyoruz ki, Adalet Partisini meccanen iktidara getiren millî inkisar ve ıstırap, beklediğini bulma mevzuunda Adalet Partisine 1969-1973 devresinden daha uzun vadeli bir müsamaha gösteremez ve eğer bu devrede de umduğuna eremezse 1960’daki ıstırap ve inkisarını yenileyici şartların içine zorla itilmiş olur.

Adalet Partisi iktidarı, mânada (ahlâkî) ve maddede (iktisadî) çifte felaket yaşayan bu vatanı kurtarma ve kalkındırma işini tâ kökünden kavrayıp bütün icra kuvvetlerini kapsayıcı bir (otorite) kutbuna ermek, yani olmak borcunu yerine getiremediği takdirde,kendisine ölmekten başka yol düşmediğini şuurlaştırırsa, bugün için yeter.”

1969’da kaleme aldığım ve Hakkın lütfettiği uzağı görüş kabiliyetiyle aynen çıkan bu yazı bütün düğümleri çözücü değerdedir.

İÇ FELAKET

Üniversite ihtilali, yaralıya boyuna kurşun sıkarcasına devamlı (emisyon-para basma) cinayeti, eşi ve emsali görülmemiş bir ahlâk sukutu, rüşvet fırtınası, iltimas kasırgası, hükûmetle ihtikârcılar arasında füze yarışına benzer zamlar, güdücülerde en ufak nefs ve dünya murakabesinde ve çileli fikirden yoksunluk felâketi yekûn çizgisini işte Demirel iktidarının bu son devresinde çekti ve herkesin bildiği gibi olanlar oldu!

Bu vaziyete karşı en keskin tepkiyi yine biz göstermiştik: “Aşağıdaki yazıyı okuyunuz ve vaziyetin ne olduğunu bütün çıplaklığı ile kavrayınız!

(Türkiye’nin ekonomik durumu hakkında bir rapor yayınlayan Avrupa Ekonomik İş Birliği Teşkilâtı (OECD), Türk tarımının 1970 yılı içinde, bir yıl öncesine nazaran yüzde iki oranında gerilediğini belirtmiş ve Türkiye’nin 1971 yılı içinde bir milyon ton buğday ithal etmek zorunda kalacağını açıklamıştır. Bu durum Türkiyenin geçen yıllarda olduğu gibi bu yıl da dost ülkelere el açmak zorunda kalacağını göstermektedir. Türkiye’nin her yıl ithal etmekte olduğu ekmeklik buğday miktarı düşmesi gerekirken, Türk hükûmetlerinin kötü tarım politikası yüzünden gün geçtikçe artmaktadır. Meselâ 1969’da 650 bin ton, 1970’de 850 bin ton buğday ithal etmek zorunda kalacaktır.

Türkiye’nin Amerika, Kanada ve Ortak Pazar ülkelerinden ithal edeceği bir milyon ton buğdayın bedeli olan 61 milyon, döviz sıkıntısından ötürü Türk lirası olarak ödenecektir.

Yine (OECD) raporunda belirtildiğine göre, geçen yıl Türkiye’nin pamuk, tütün ve zeytinyağı üretimi de bir yıl öncekinden düşük olmuştur.)

Ne gariptir ki, bu yazı ve içindeki korkunç haber ve mâna, bir fikir gazetesinde değil, bir fuhuş albümünde yer bulmaktadır ve aynı fuhuş albümünün mesleği hilâfına Süleyman Demirel’i delik deşik etmesindeki başarıya denk bir kıymet arz etmektedir. Şu var ki, bu fikirsiz gazete, bu harikulâde mühim teşhir ve tesbiti, kendi öz adını belirtmek yerine, sırf Demirel iradesini kötülemek maksadiyle ele almakta ve bizim gibi, kötülükten Demirel’e geçmekten ziyade, peşin bir mahkûmiyet hükmü neticesi, Demirel’den kötülüklere intikal etmektedir. Yani bizim için esas, kötülükler ve o bakımdan Demirel iken, bu gazete için esas, sadece şahsına duyduğu (antipati) yüzünden Demirel ve dolayısıyla kötülüklerdir. Yoksa onun, fuhşiyat sayesinde 400 binin üstüne çıkardığı satıştan başka bir derdi ve memleket meselesi diye bir tasası yoktur.

Tepe-taklak bir durum… Fakat biz o gazetenin tepe-taklak durumda ortaya koyduğu gerçekleri, ayak üstü ve başımız tepede, değerlendirmeyi bilenlerdeniz. “Avrupa Ekonomik İşbirliği Teşkilâtı”nın raporu, tam da bizim ziraî ve sınaî temeller meselesini ele aldığımız bir zamanda ortaya çıkmak ve bir anda tezimizi gerçekleştirmiş olmakla büsbütün mâna kazanıyor.

Böyle giderse, sırtımızda birer goygoycu torbası, ülke ülke dolaşıp “bir lokma ekmek!” diye dilenmekten başka çaremiz kalmayacaktır. O zaman da, kapısını çaldığımız evin kapı penceresi açılabilir: -Sen düne kadar buğdayını kendin yetiştiriyor, ekmeğini kendin yapıyor, bize de satarak yerine mamul eşya alıyordun. Şimdi hem aynı eşyaya muhtaç, hem de ekmeksiz mi kaldın?.. Başka kapıya!.. Belki, sana vereceği ekmeğe karşılık senden alınmaya değer bir şey bulacak bir müşteri çıkar!

Vaziyet “feci” kelimesinin de üstündedir. İktisadîsi bu olan vaziyetin bir de inzibatîsine bakalım:

Bu, ne (kronik-müzmin) vaziyet!.. Hâd olan ve kronikleşmeye doğru giden, yani tabancalı, tüfekli, bombalı, baskınlı, soygunlu vaziyet o hâle gelmiştir ki, hükûmetin, her şahsa bir silâh verip: -Evinin, dairenin, iş yerinin ve sokağının muhafazası sana emanet!

Demekten başka çaresi kalmamıştır. Ve bütün devlet daireleri, lokaller, bankalar hattâ evler:

-Bu günü de basılmadan ve soyulmadan atlattık! Teşekkür ederiz!

Şeklinde bildiriler yayınlasalar yeridir.

Televizyon başında maç seyreden Avrupalı, şu bizim kaleciden, müdafîden, muhacimden mahrum hükûmet takımımızın boş kalesine üst üste atılan golleri seyretse de kahkahadan çatlasa daha iyi etmez mi?

Artık bu bahiste bize tiksinti geldiği için hâdiseleri müşahhas plânda ele almak zahmetine katlanmıyor ve tarihimizin hiçbir devrinde bu kadar perişan bir çığır yaşamadığımızı kaydetmekle yetiniyoruz…

Derken 12 Mart muhtırası:

İsmine (Muhtıra) denilen ordu iradesi, Hükûmet Başkanlığı bir tarafa bırakılıp (yoksa tezat sonsuza kadar varırdı) üç başkanlığa veriliyor:

Cumhur Başkanlığı, Senato Başkanlığı, Meclis Başkanlığı… Cumhur Başkanlığı, teşrii vasfı olmadığı için belki böyle bir ihtara müsait bir makam belirtebilir; fakat doğrudan doğruya millî iradenin temsilcisi ve kanun koyucusu Meclisler, yerlerinde bırakıldıkları halde nasıl dışarının ve tâbiin tâbii (hükûmet meclise, ordu da hükûmete tâbi) bir organın emr-ü iradesine hedef tutulabilir? Bu mâna, tezat, garabet, ilmî, hukukî hattâ ruhî istikametsizlik ve edebiyatta “zaaf-ı telif” denilen maksada giden yolu çizmemek bakımından bilhassa mânalandırmaya değer. Esasta muazzam bir hak, icra tarzında haksız bir yol takip etmiştir.

Bu dünyada öyle şeyler vardır ki, azı hatadır da çoğu sevap olabilir. Mesela çok vak’ada öldürmek yerindedir ve yaralamak değildir. Kuvvetin-bağlı olduğu hikmet ve hakikat ayrı dâva-mantığı kendinden geldiğine göre, hiçbir sınır ve teşkil tanımadan yumruğunu ortaya koyması tabiî ve mantıkidir de sınırları ve ölçüleri muhafaza ederek iradesini yürütmeye kalkışması tabiata aykırıdır. O zaman, yukarıda belirttiğimiz gibi, zıt cepheye ister istemez söz hakkı tanınmış olur.

Bu noktaya dek tahliline çalıştığımız incelik, askerî, (ultumatom)un icra tarzı bakımından haklı bir dâvaya nispetsizliğini belirtmek içindir. Şurası besbellidir ki,böyle bir müdahale, ya teşri ve icra sahalarına gizli ve hususî bir telkinle işi halleder, yahut ille tecelli plânına dökülecekse olanca kuvvetiyle boy gösterir, fiilen el atar ve demokratik irade mihraklarını, yine demokrasi adına bir ân için tasfiye edip onlarda cevap hakkı diye bir şey bırakmaz.

Davranışın icra cephesindeki idrak incitici mânayı mahfuz tutarak bildirelim ki, her türlü hak (ültimatom)cularındır. Biraz önce, dokunduğumuz gibi, icra şekli haksız, esası yüzde yüz haklı bir hareket… Böyle bir icra tarzı karşısında bunca vebâlden sonra hak kazanmaya, belki de kahramanlaşmaya doğru gitmesi muhtemel olan Demirel, son hâdisenin tezat ve garabeti de dahil, ortada akıl almaz, vicdan kabul etmez, ne kadar iş varsa hepsinin birden mes’ulü ve başına gelen ve gelecek her şeye müstahaktır.

SEÇİMLER

“12 Mart Muhtırası)na canını dişine takıp karşı duramayışı da ayniyle isabet olan kahramanımız, nihayet çenesinin altındaki et torbasını büsbütün sarkıtıcı bir tecelliye çattı. 1973 seçimleri, bu (Bizantizm) politikası için feci bir hâdise, akıl çatlatıcı bir sürpriz oldu. Tıpkı 1950 seçimlerinde Halk Partisinin hali! 

Bu defa da eski mahkûm ve mağlup Halk Partisinin yerine Adalet Partisi geçti. “Milletin makus talihini yenen” İnünü’yü yenerek CHP’nin makus talihini yenen Ecevit adlı “Kara oğlan” lakaplı solcu ve çeyrek porsiyon fikirci delikanlı sayesinde, daha doğrusu Demirel tarafından bütün ümitlerin kırılması karşısında CHP öne geçiverdi. Böylece Demirel eski ve lekeliyi temize çıkaracak kadar lekelenmiş ve hüküm giymiş olduğunu gösterdi. Fakat durmadı, kendisi için imkansız değil, muhâl olan bir nefs muhasebesine girişemedi, tövbenin baş şartı olan idrak şuuruna varamadı; ve hakkı gasbedilmiş bir mazlum rolüne çıkarak mazisini savunmaya koyuldu. 3 yıllık ihtilal devresinde kendini temize, iyiye, güzele ve doğruya çıkarmak için ha bire kitaplar bastırmaya başladı. Bu kitaplardan bazı örnekleri aşağıda veriyor ve cevaplarını bizzat kendi içinde saklayacak derecede abesler ve hezeyanlarla dolu iddialara ayrıca mukabele etmeyi zaaf sayıyoruz.

1-Dış Ticaret: “Ödemeler dengesi, Türk ekonomisi için uzun yıllar çözülmesinde güçlük çekilen meselelerden biri olmuştur.”

2-Montaj sanayii: “Belirli sanayii kollarının kurulup gelişmesi yolunda, bu bir merhale ve intikal safhasıdır. Montaj sanayiinin maskelenmiş bir ithal şekli olduğu iddiasını kabul etmiyoruz.”

3-Batıya Bağlanış: “Türkiye’nin batıyla olan münasebeti, aynı hayat felsefesini ve idare tarzını benimsemesi ile başlar. Gerçek Atatürkçülük batının hayat ve idare tarzını benimsemek demektir. Batı medeniyetinin eriştiği refah seviyesine onun hayat ve idare tarzına ters düşerek erişemeyiz.”

4-Yabancı Sermaye: “Yabancı sermayenin, iktisadî kalkınmamıza getirebileceği katkıya sırt çeviremeyiz. Millî imkânları dış kaynaklarla takviye, kalkınmanın vazgeçilmez bir unsurudur.”

5-Demirel’siz AP: “Benden rahatsız olanlar vardır. Bu rahatsızlığın sebebi ben değilim. Aslında bu rahatsızlık AP’ye tahammülsüzlükten doğmaktadır. Bunu AP’nin başından rahatsız olma haline getirmek bir taktik meselesidir.”

Yalnız şu kadarını belirtmekle yetiniyoruz ki, yukarıdaki 5 maddenin birincisi bir felâketin devadan aciz itirafı, ikincisi montaj sanayii belasının saadet sayılması, üçüncüsü öz şahsiyet ve kaynağının inkârı, dördüncü iktisadî emeperyalizmaya esaretin fazilet bilinmesi, beşincisi de Demirel’siz bir AP olamayacağı gibi Nemrutvarî bir kibir ve benliğin açığa vurulması şeklinde ve skandal mahiyetinde ifadelerdir ve kahramanımızın olanca iş ölçüsünü ve ruh mayasını göstermekti

DİYALOG

“-Seninle şu Adalet Partisi iktidarı ve dâvasını adamakıllı bir muhasebe edelim! 

-Edelim!

-Adalet Partisini her zaman muvaffak kılan ve iktidara getiren âmil nedir?

-27 Mayıs gece hareketine halkın duyduğu infial…

-Neden?

-Hareketin usûlü, şekli, üslûbu, mutlak fikirsizliği, memleket dâvalarını ve gerçek mes’uliyetleri teşhis edemeyişi, sebep ve neticeden yoksunluğu ve her türlü haksızlığı yüzünden…

-Öyleyse Adalet. Partisi bedavadan geldi!

-Tamimiyle meccanî bir geliş…

-Ne yapabilirdi?

-Bu meccaniliği hak etmeğe, Demokrat Parti’nin eksik taraflarını görüp tamamlamaya, böylece onun yapamadığını yapmaya ve ona borçlu kalmamaya davranabilirdi. Hep, içleri kof, dış ambalajlı görünüşler…

-Bunu yapabilecek bir lider ve kadro var mıydı başlangıçta?..

-İşte şimdi dâvanın mihrak noktasına balıklama atladın! Demirel, deminki tâbirle dış ambalaj noktasından Sadettin Bilgiç’e faiktir.

-Ya iç muhteva!..

-Bütün mesele bu noktada… İkisi de Ispartalı ve Anadolu çocuğu olan bu iki tipten Sadettin Bilgiç, olanca kültürü içinde Anadolulu kalmış, öbürü ise Anadoluluğu nüfus kâğıdında bırakmış örnekler… Demirel, Tazminattan beri Batılılık veya Batıcılık cereyanının büyük şehirlerde kurduğu (standart) kültür tezgâhlarında öz cevherlerini elden çıkarmış ve şahsiyetli bir dünya görüşüne varamamış küçük (entellektüel) tipidir ve onun çobanlık devresini çerçeveleyen “sülü” hikâyesi de, sun’î ve zoraki bir yakıştırmadan başka bir şey değildir.

Ya Sadettin Bilgiç’in Genel Başkan Vekilliği zamanındaki portresi?..

-Evet! O zamanlar tamimiyle tecrübesiz, hususiyle sımsıkı bir gönüldaşlar kadrosundan yoksundu. Dâvanın, kulis faaliyeti dışında, cepheden hücum ve kürsüden meydan muharebesini vermek gibi aksiyonculuk şiarlarından da mahrumdu. Üstelik, görünüşü, tavır ve edâ belirtisi bakımından, tam bir halisiyet ve samimiyet ifadesi içinde babacanlıktan kurtulamayan basit bir ifade sahibiydi. İnsan alım satımı pazarında bu noktalar gayet mühimdir.

-Doğru! Bazıları iç muhteva olarak bozulmuştur da dış ambalaj kıymeti bakımından kendisini bir şey zannettirir.

-Bu da doğru! Fakat Sadettin, ogün bugün bir hayli değişti ve pişti.

-Ya Demirel?

-Bedavacılık sanatını çok iyi bilen zamane tetikçisi…

-Sence zeki bir insan değil mi, Demirel?

-Zekâ bence büyük ve mücerret akıl dâvası… O, zeki değil sadece açıkgöz… Zekâ ve açıkgözlülük ayrı şeyler…

-Ya partiyi ele geçirişi?

-Tamamıyla açıkgözlülük işi… Sadettin Bilgiç ve yakınlarının da gözlerini açamamaları neticesi… Belli başlı tesir kutuplarından gelen nüfuz ve paranın, hal ve keyfiyeti malûm delege tipi üzerinde oynadığı rol… İşte bu rol sonundadır ki, millî ıstırap ve infialden doğan Adalet Partisinin idealist sınıfına kapılar kapanmış ve her şey, belli başlı zümre ve sınıfların Türkiye’ye yakıştırdığı mustarip ve bir türlü şifa bulmaz bir iklimi muhafaza etmek teknik ve taktiğine dökülmüştür.

-Belli başlı zümreler ve sınıflar kimlerdir?

-Her zaman kaydettiğim gibi 5 kutup: Masonlar, yahudiler, millî menfaatlere aykırı karanlık sermaye temsilcileri, kozmopolitler ve Batı emperyalizması ajanları ve devletlû, şevketlû Amerika cenapları…

-Demirel’e bu kutupların adamı diyebilir misin?

-“Adamı” tâbiri yerinde değildir; fakat tesirleri altında diyebilirim.

-Bu hükmü nereden çıkarıyor ve nelere isnat ettiriyorsun?

-Demirel’in Başbakanlığa geçişinden sonraki iş görme sistemi, hiç şaşmayan bir ölçü halinde bu hükmü gerçekleştiricidir. Anadolu köylüsünü tutmaya mahsus ruhî ve iktisadî sistemden hiçbirine yanaşmamış; milletin ne ruhuna; ne de maddesine doğru kurtarıcı bir adım atmayı düşünmemiştir. Milletin ruhu, dinî ve ahlâkî hayatındadır. Bu sahalarda en küçük kurtarıcı davranış şöyle dursun, vicdanları kelepçelemeğe ve ahlâk facialarını başıboş bırakmaya doğru her türlü kıstırıcı ve dürtükleyici vasatlar hazırlanmış; madde mevzuundaysa olanca yardım, toprak sermayesine değil, sömürücü zümre kapitaline yöneltilmiştir. Ruhî tedbir, her tarafı yanan bir binada ahlaksızlık itfaiyesinin su yerine sıktığı gazla tam tersinden işlerken, iktisadî tedbir de, insanın parasını cüzdanına el atmadan çalmak demek olan mütemadî (emisyon-para ihracı) ile millî alım gücünü tahrip ve bu arada türlü fert ve zümre (spekülâsyon)larını tahrik şeklinde tecelli etmiştir. Millî politikada zaaf, millî ekonomide keşmekeş, talebe hareketlerinde, şekavet derecesinde anarşi, huzur ve asayişte iflâs, devlet murakabe organları arasında düşmanlık çapında zıddiyet ve daha neler ve neler, hep Demirel idaresinin derinliğine hastalık arazını gösteren, ilk bakışta göze çarpmaz, fakat dikkat edildikçe kalbe işler tablosundan başlıca unsurlardır ki, böyle bir tablodan mes’ut olabilecek zümre ve sınıfları tayin ve teşhis etmek gayet kolaydır.

-Peki; bu dâvayı Adalet Partisi içinde gören ve şifa yollarını gösterebilen bir kadro yok mudur?

-Vardır! Bunlar, Adalet Partisinin vücuda gelişindeki başlıca faktörlere, yani Partinin gerçek manasına bağlı kimselerdir; ve sadece bu vasıfları, her sahada beklenen kalkınmayı vâdetmeleri için kâfidir. Fakat işte onlar da tasfiye edilmiş ve artık Demirel, bütün makyaj ve kılık oyunlarına paydos diyerek, sırf kendi zümresinden ibaret, sahneye çıkmıştır.

-Bu kuvveti nereden alıyor?

-Sudan, topraktan, havadan, ateşten, demirden… Demin saydığım bu 5 kutuptan.

-Son kıymet hükmü nedir?

-Demirel, kötü iş gören bir adam olmaktan ziyade iyi iş görmenin imkânlarını köstekleyen bir insandır ki, bu hâl, âlemde her kötülükten beterdir.”

DEMİREL VE İNANDIĞI ŞEY

-“Sağcılarla işbirliği yapmaktansa Halk Partisiyle el ele vermeyi tercih ederim!”

Bu söz, aynen, Demirel tarafından 1969’da hükümete itimat reyi vereceği zaman çıkan dalaşmalar sırasında söylenmiştir.

Demirel, menfaati sağa vurmak olduğu vakit solun, sola vurmak olunca da sağın dostu görünmeyi bilmiştir. Onun inandığı şey, sadece, çıkarlarına memur olduğu zümrelerin menfaat hesaplarıdır.

KÜLTÜRÜ

İhtisas derecesini bilemeyeceğimiz mühendisliğinden başka dinî, tarihî, riyazî, felsefî, hukukî, iktisadî, edebî hiçbir kültüre malik bulunmayan Demirel, “arta kalan” mânasına “bakiye” kelimesini, devamlılık sıfatı “bâki”den “bâkiye” diye telaffuz edici, “vesayet”den gelme “vasî” kelimesini de “vüs’at”den “vâsi”diye kullanıcı ve böylece fikri olmadığı gibi dili de olmayan bir kimsedir.

TEK CÜMLELİK HÜKÜM

Adalet Partisi gibi evvelâ bir buçuk, sonra yarım asırlık gelişimiz içinde bütün sahte oluşlara aykırı ve inkılâp çapında bir fikir ve iş mimarisinin çatıcısı ve kurucusu olmak mevkiinde bir teşekkül liderine mahsus, ileri iman, büyük zeka, derin irfan, üstün ahlâk, keskin şecaat ve taşkın fedakârlıktan mahrum, Türk’ün büyük tarihî oluşuna ters yönde, karanlık ve milliyetsiz sermaye emrinde ve topyekûn (palyatif-günübirlik, gelip geçici) tedbirler peşinde, en zengin fırsatları harcayıcı ve her kıymeti kendi başıboş zümresine bağışlayıcı, istismarcı, gözbağcı, mânada işportacı, işde karaborsacı, kelâmda mugalatacı, İslâm Bey köylü, fakat İslâma zıt davranıcı, Anadolu asıllı, fakat Anadolu aslına yabancı Süleyman Demirel

NE YAPMALI?

Bunu bunu değil, topyekûn memleketi kurtarmak ve Türk’ün ruh köküne bağlı bütün partilere birleşme zemini açmak için mutlaka yol üzerindeki bu molozu tesfiye ve bu “Engel”i tasfiye millî vazifedir.

HİTAP Sayın Demirel!

Ben sizden, millete ve Partinize bir hayr gelebileceğine inanmıyorum! Bu inanmayışa, Partinizin Genel Başkanlığına seçildiğiniz gün vardım; Başkanlığa kuruluşunuzdan şu âna kadar da görüşümde boyuna gerçekleştiğimi, desteklendiğimi, hak ve kuvvet kazandığımı gördüm. Her şeyden önce, siz Adalet Partisini iktidara getiren Türk Milletinin ruhuna ve muradına yabancısınız! Arkasında, ciğeri hizasından soğuk bir hançer temasına rağmen sizi seçen millet, bu ulvî hareketiyle, şu belâlı 1960 yılının 27 Mayıs hareketi üzerindeki fikrini belirtmiş oluyordu. Bu fikirde, Demokrat Parti mukallidi sığıntı bir hükûmet görmek değil, dost ve düşman bütün kutupları yerli yerine oturtucu ve gangrenleşmiş meseleleri bir bıçak darbesinde tesviye edici, demirden bir el bulmak ihtiyacı vardı. Mustarip ve münkesir Türk milletinin bütün dileği, icra kuvvetleri elinde oyuncak hükûmet, hükûmet elinde oyuncak Meclis, Meclis elinde oyuncak millet olarak tepetaklak ettikleri devlet nizamının usta bir çıkıkçı marifetiyle bir anda eski tertibini bulan bir uzviyet gibi, “baş aşağıda” halden “başı yukarıda” vaziyete geçirilmesiydi. Böyle bir hamle de, için için ve sinsi sinsi çalışarak, betondan molozları zımpara kâğıdıyle törpülemeye davranarak değil, Meclisin daha ilk teşekkül günlerinde bir yıldırım harbi vererek, muazzam bir mâna taarruzuna girişerek, yerine getirilebilirdi. Bu yıldırım harbi ve mâna taarruzunun dayanağı da, Meclis kürsüsünden avaz avaz Kızılay meydanına çağırılacak Türk milleti olurdu. A.P. iktidarı işe böyle başlamalı ve ona göre yol almalıydı.

Diyebilirsiniz ki:

– Böyle bir hareketi yapabilmek için büyük çapta bir kahraman olmak lâzımdır. Bense bu vasıflara malikiyet iddiasında biri değilim.

İyi ya; bizim de iddiamız, bu vasıflardan yoksun yani bu şahsiyet olmaktan uzak biri olduğunuz ve milletin tam da bu çapta bir insana muhtaç olduğu anda onun yerine geçtiğinizdir.

Türk milletinin Adalet Partiden istediği, 27 Mayıs’ın muhasebesini yapacak, Halk Partisinin hesabını görecek, mahpus Türk iradesini kurtaracak, büyük bir ruh ve mânâ imarına girişecek ve ancak bundan sonra orta bir hükûmetçilik tekniği içinde madde tedbirlerine el atacak bir kuruluştur.

Halbuki siz yamalı bohça (koalisyon) hükûmeti içindeki tavrı biraz daha rahatlatmış, feraha kavuşturmuş olarak, herhangi İnönü idaresinden farksız, günübirlik hükûmetçilik esnaflığından fazla bir şey gösteremediniz.

Plân dâvanız, İnönü’nün 10 yıllık şakavet devrinde hatırına bile getirmeyip, alevler içinde kalmış bir evin üst katında satranç oynarcasına, çöküntü devresinde ele aldığı gülünç teşebbüsün devamından, öbür işleriniz de memur elinde günlük muamelelerin kendi başına yol alışından ibaret… Yani siz, bunca nazik bir çığırın seri malı kıymet seviyesi üstünde Başbakanı olmuş değil de en hassas şartlara rağmen her devrin ve her rejimin umum müdürü derecesinde kalmış ve Başbakanlığı işte bu dereceye bağlamış bir insansınız!

İktisadî facia ortada, Anayasa gedikleri ortada, Temelliler ortada, “İhtilâl” dedikleri hadisenin bir ceset gibi yerde yatıp herkes tarafından itildiği, kakıldığı ve cenazesine ne bir sahip ve ne bir mezarcı çıktığı ortada, dış politikada kekemelik, ortada, iç politikada dermansızlık ortada, her ân yeni bir darbe teranesi ortada, Üniversite tuhaflıkları ortada, Yargıtay garabetleri ortada, TRT ustalıkları ortada, solculuk davranışları ortada, her türlü rüşvet ve suistimalden mini eteğe kadar ahlâkî veya salgını ortada, gerçekten meharetle takdir ettiğiniz demokrasinin artık teaffün haline gelen feci manzarası ortada; bütün bunlara karşı, kollarınızı kavuşturmuş, aydede gibi tebessümlü çehrenizle, gününü gün etmeye bakan, zeki olmasa bile kurnaz bir insan sıfatiyle ortadasınız!

Başıboş demokrasi sevdasından ve bu sevda maskesi altında milletini ruhta ve maddede sömürenlerin aradığı kargaşalık iklimini korumaktan başka, ruhumuzu perçinlediğiniz hiçbir telâkki mihrakına malik değilsiniz! Gün gelir, mukaddesatçılık ve milliyetçiliği kimseye bırakmayan bir dil kullanır, sonra Ramazan günü Moskof Başbakanıyle votka tokuşturur, bu hareketi Başbakan sıfatiyle yaptığını söyleyerek Süleyman Demirel’i Başbakandan ayırır, peşinden Eyüb Camiinde namaz kılar ve bunu ne sıfatla yaptığınızı söyleyemezsiniz! Gün gelir, son Kurultayda, hiç lüzum yokken “kimsede şeriat özlemi yoktur!” buyurur, derken lâiklik anlayışında Halk Partisiyle birlik olduğunuzu ilâna kadar varır, hattâ sol’a avans vermeyedek gidersiniz!

Bu ne haldir, Süleyman Bey? Bu ne ruhî anarşi manzarası?..

En büyük suçunuz, Parti kadronuz içinde, sizde noksan olan tarafları, mukaddesatçı, milliyetçi, şahsiyetçi, keyfiyetçi vasıflarıyle telâfi edecek insanlara engel olmanız ve son hükûmet değişikliğinde bunlardan yalnız birine, göstermelik mahiyette yer verip, onu harcama taktiği içinde öbürlerine yolu tıkamanızdır.

Şimdi size tepeden inme bir haber vereyim:

Partinizin Senato ve Meclis Grupları içinde, sayıları 20 ye varan millet vekillerinden bir zümreyi, size ve zihniyetinize karşı kanun yolundan harekete geçirmek üzere, Ankara’da bunlardan bir ikisinin evinde, 3-4 toplantı tertibinde âmil olmuştum. Bu gayeyle ve umumî istekle kaleme aldığım, hepsinin birden her kelimesi üstünde ittifakına şahit olduğum, fakat imza etmeden dağılıp döküldüklerini gördüğüm tarihi anlaşma metnini hususî zabıtanız veya haber alma ajanlarınızdan evvel, bizzat ben, millet huzurunda nazarlarınıza seriyorum! Onu dikkatle okuyunuz ve muhal çapında da olsa, bizzat benimsemeye çalışınız!

Bomba tesiri doğuracak olan bu metni göz önüne sermekle, Adalet Partisinin iç yarası üzerinde en emin teşhisi ve en aziz millî hizmeti yerine getirdiğimiz kanaatini besliyoruz. Biricik muradımız, Partinizi, içinden düzelmiş görmektir. Böyle bir davranışın bütün şartlarını ve (ideolojik) plânını metinde billûrlaştırmış olduğumuza inanarak, onu, başta bizzat siz, Partinize ve millete, şaşmaz bir kıstâs halinde sunarız. Böylece, isimleri bizde tek tek mahfuz 20 küsur millet vekilinin bütün ruhlarıyle sarılıp da peşinden bütün ruhlarıyle rehavete terkettikleri ölçüleri, Partinize bağlı 200 küsur mebus ve şu kadar senatöre, kurtuluş ve doğruluşun biricik formülü olarak ithaf ve takdim ederiz.

Hoşça kalınız!